Zeven steden
Onze geliefde planeet, waarop we leven, is een grandioos levend wezen. Zij draagt ons niet alleen, zij voedt ons ook. Haar lichaam kent vele bijzondere plekken waar onze ziel zich aan kan laven. Zij heeft een grote verscheidenheid aan mogelijkheden voor mens, dier en plant om zich te ontwikkelen en het is onze ziel die ons lokt die plekken te bezoeken, wanneer dit voor de realisering van onze blauwdruk belangrijk is. Zo’n voedingsplek is niet alleen een bezoekje waard, vaak worden we daar geboren.
Benieuwd als ik was naar hoe wij als mensen de plaatselijke energie in ons denken en handelen vertalen, startte ik in 2000 met het schilderen over zeven steden in Europa. Ik koos voor de steden Mechelen en Brussel in België, daarna voor Amsterdam, toen voor Berlijn, en na deze stad werd het Fatima in Portugal. Na deze bijzondere plek richtte ik mij op Parijs. Waar mijn serie ’les couleurs de Paris’ te zien was in de Galerie van het stadhuis van het zesde arrondissment. In Zuid Spanje ligt de laatste stad, waarmee ik dit project hoop af te sluiten, Granada.
Mechelen
Mechelen werd de eerste stad. Een tiental werken kwamen daar uit voort. Tijdens de studie die ik over deze stad maakte, zag ik dat dit stadje door vele eeuwen heen een grote aantrekkingskracht heeft gehad. Hoe kon dit gebeuren? Wellicht door de energie van de maan die daar sterk aanwezig is en die in het bijzonder door de vrouwen daar gevoeld werd. Het begon al in de zevende eeuw toen daar aan de vele armen van de rivier de Dijle kloostergemeenschappen ontstonden. Waarschijnlijk waren de begijnen, die zich daar ook vestigden, zich niet altijd bewust van deze energie. Zij waren het die de hele infrastructuur in dit stadje verzorgden. Vanaf 1507 hield Margareta van Oostenrijk (1480-1530) hier haar hof, waardoor Mechelen de hoofdstad van de Nederlanden werd. Margareta van Oostenrijk is uitermate belangrijk geweest voor de cultuur in de Noordelijke Nederlanden. Margareta van Oostenrijk nodigde vele hoogstaande musici uit, en evenzo ook architecten, beeldhouwers, schilders, dichters en denkers uit de omringende landen en gaf hen opdrachten. Onder hen was de humanist Erasmus. Zo gebeurde het dat in die streek al vroeg een einde kwam aan de middeleeuwen en de renaissance haar intrede deed.
Zoals we allen weten krijgt de maan haar licht van de zon en vanwege het magnetisch veld van de aarde ontvangen wij op aarde haar kracht, waardoor wij gevoelig worden voor schoonheid, niet alleen in de kunsten, maar ook in ons denken.
Mechelen is voor mij een stadje waar duidelijk een vorm van schoonheid heeft geregeerd. Het is een genot daar rond te wandelen en bij de Rombouttoren te luisteren naar het carillon.
De inwoners van Mechelen worden ook wel maneblussers genoemd, vanwege het feit dat ze in een bitterkoude nacht in Januari van het jaar 1687 meende te zien dat hun beroemde stompe toren in brand stond. Met alle macht hebben ze met emmertjes water het vuur trachten te blussen. Toen de mist optrok zagen ze dat het de maan was geweest die de toren een roze gloed had gegeven. De banketbakkers in Mechelen maken nog steeds chocolade halve maantjes, die ze maneblussers noemen.
Brussel
Deze stad is ontstaan op drie eilandjes in een moerasgebied. Zij waren onderling met elkaar in conflict over wie de macht had in deze streek. Later ontstond hier de rivier de Zenne met vele vertakkingen, waarvan de meeste zijn drooggelegd of onder de grond hun weg moesten vervolgen.
Het was hier dat de beroemde zanger Jacques Brel werd geboren. Zijn ziel, verweven met de energie van deze plek, inspireerde hem te zingen over hoe wij mensen ons naar elkaar toe gedragen en hoe we het verlangen naar liefde verliezen, zodra de behoefte aan macht en controle het overneemt.
Hij zei over zich zelf: “Ik had het oog van een herder, het hart van een lam. Ik had vleugels. Mijn hart ging open. Alleen met de kracht van de Liefde zullen wij de wereld veroveren en met niet meer dan die kracht.”
In deze stad is de energie van macht nog steeds aanwezig. Zij trekt mensen aan die zich daar wel bij bevinden en zich daarvoor in de gebouwen van de Europese gemeenschap en de Navo ophouden.
Barbara Karst improviseert bij de schilderijen
Amsterdam
Ook op de plek waar later Amsterdam ontstond zijn ooit de Atlantiërs aanwezig geweest. Een echo van hun leefwijze ving ik op bij de Westertoren waar een klein monumentje geplaatst is op een plek waar in de periode 1791–1792 een waterput was geslagen. In die jaren zijn er met het oog op de strenge winters een dertigtal van die putten in Amsterdam geplaatst.
Zittend op dat monumentje schoot onverwachts mijn bewustzijn door vele tijdlagen heen en ontving ik beelden van bewoners van deze plek. Hun lichamen waren in die tijd nog half etherisch. Ze leefden daar in harmonie met de omringende natuur. De onderlinge contacten waren vooral telepathisch, ook met de dieren. Deze mensen waren lang, slank en voedden zich met de energie van de vruchten zonder van de vruchten te eten. Zo ook met de energie van de bomen en al wat er groeide en aanwezig was in de energie van de luchtstromen. Alles wat ik zag ademde een paradijselijke harmonie. De Witte Broederschap die via het ‘trancemedium’ Daan Akkerman ons inlicht over die tijd beschrijft dit ook en bevestigde mijn eigen waarneming.
In de geschiedenis van Amsterdam trof ik door de eeuwen heen mensen aan die vaag in hun bewustzijn kennis hadden opgevangen, of wellicht nog bij zich droegen, vanuit een allereerste begin van de Atlantische cultuur. Ieder van hen gaf dit op eigen wijze door in de samenleving waarin zij toen leefden. Een van die mensen die ik hier wil noemen is Rembrandt van Rijn.
Rembrandt gaf in zijn schilderijen op onnavolgbare wijze aandacht aan het licht dat we van binnenuit uitstralen. De atomen in de kern van onze cellen bevatten licht. Deze lichtkracht bepaalt onze energie, onze uitstraling, en Rembrandt had daar oog voor. Hij had de gave om dat licht voor ons zichtbaar te maken in zijn schilderijen. Rembrandt bleef zijn eigen weg gaan al leverde hem dat tegen het einde van zijn leven nauwelijks opdrachten op. Hij zocht in het schilderen de essentie van het leven op welke achter de schijn schuil gaat. Met grote bewondering en nieuwsgierigheid kijken we nu naar deze schilderijen.
Ook Descartes kwam naar Amsterdam. Deze Franse filosoof liet zich inspireren door het zonlicht en kwam met een theorie over de regenboog.
Ik ben Amsterdam gaan zien als een voedingsplek voor dromers, juist vanwege de energie die hier in de grond nog aanwezig is uit de tijd dat de Atlantiërs hier leefden. Amsterdam is een van de oudste steden op aarde waar het al vroeg mogelijk was om in de echo van een ultieme vrijheid te leven. Uit de hele wereld trok men hier heen om vrij te kunnen zijn.
Wat wel opvallend is, is dat ons land minder tolerant is geworden, ook Amsterdam. Ook andere landen vragen zich af wat er met ons is gebeurd. Ik stelde die vraag aan Daan Akkerman toen ik vermoedde dat dit een gevolg kon zijn van de bouw van de afsluitdijk. Hij vertelde dat de Zuiderzee energetisch gezien een baarmoeder is en de steden aan haar oevers haar eitjes waren die bevrucht werden door het heen en weer varen van de schepen van over heel de wereld. Zo werd ook Amsterdam bevrucht. Waardoor deze stad in de gouden eeuw uitgroeide tot een rijke wereldstad. Uit angst echter voor het water had men de Zuiderzee afgesloten. Het grote meer wat toen ontstaan is, wordt het IJsselmeer genoemd. Zo werd het land afgesloten van haar energetische baarmoeder met als gevolg dat de havensteden aan haar oevers dode steden werden. Daardoor verloor Amsterdam haar macht in de wereld. Haar rijkdom en tolerantie begon langzaam in te krimpen.
Philippe Elan een Fransman die naar Amsterdam kwam zingt hier begeleidt door Gijs van der Grinten op viool en Sebastiaan van Eck op cello.
Berlijn
Na Amsterdam richtte ik mijn aandacht op Berlijn dat in zeer vroege tijden, toen er nog geen mensen op aarde leefden, dit gebied deel uitmaakte van een enorme zee, waarin walvissen zwommen. Met hun geluiden verklankten zij de kosmische wetten. Trillingen van deze klanken zijn daar in de aarde nog steeds aanwezig. Deze grote zeedieren ondernemen lange tochten door de zeeën. Het is een vrijheid die zij bij de schepping gekregen hebben en dit wordt hen, zoals we op vele plekken gezien hebben, door ons mensen ontnomen.
Hoe gaan wij mensen met het verlangen naar vrijheid om. De geschiedenis van Berlijn laat dit schrijnend zien. Toen de zee verdween en veranderde in een moerasrijk gebied, kwamen er mensen wonen. Zo ontstonden er in het begin twee nederzettingen, die later een brug naar elkaar bouwden. Het waren de Kelten, die kennis hadden van de kosmische wetten en in hun gemeenschappen daar uiting aan gaven. Ik verwacht dat zij de trillingen in de aarde van de walvisklanken konden opvangen en er zich geestelijk mee voedden. De geschiedenis van Berlijn heeft nog vele bruggen en muren gekend, die telkens opnieuw afgebroken en weer opgebouwd werden, naar de visie van hen die de stad en het land bestuurden.
Fátima
Na Berlijn vloog ik naar Fátima. Van oudsher is dit een plek, waar de aarde gevoed wordt door het vrouwelijke aspect van de kosmische Scheppingskracht. Zij stroomt hier de aarde binnen en vertakt zich in vele rivieren van energie die door de hele planeet gaan.
Tijdens de opening in het Museu de Arte Sacra Etnologia
Parijs
Er is een theorie, die zegt dat diep in de oneindige tijd de aarde, die toen 6 keer zo groot was als wij haar nu kennen, door een enorme botsing met een meteoriet grotendeels werd verbrand. Op de plek waar Parijs is ontstaan bevinden zich daardoor diep in de aarde zoutkristallen van gigantische afmetingen. Deze zijn ooit ontstaan uit het zout van een zee waar de zon hen tot kristallen vormde. De energie van deze kristallen kan voor ons nu nog voelbaar zijn in het centrum van Parijs en vooral in de wijk van Saint Germain des Prés. Licht is een vrije energie die het duister doet oplossen. Doortrokken van inspiratie vanuit de centrale zon en de aarde zelf werden de mensen hier ontvankelijk voor de waarden van Liberté, Egalité en Fraternité en trachten ze via revoluties deze waarden te realiseren. Het is opmerkelijk dat vooral de wijk van Saint Germain des Prés gedurende vele eeuwen kunstenaars, wetenschappers en filosofen voortgebracht heeft, waardoor Parijs voor velen een lichtstad werd.
Granada
Lieve lezer, dit is beknopt verwoord van wat ik tot nu toe begreep over deze steden. In mijn kijken naar deze steden merk ik dat iedere stad een aspect van het goddelijke Zijn op aarde kan laten zien. Zo heeft Granada, de laatste stad,weer een ander aspect dan Parijs. Ik verwacht dat, wanneer wij bewust kiezen om ons ook geestelijk te ontwikkelen, wij hier op aarde een nieuwe gouden eeuw kunnen creëren. Ik zie dat de dageraad daarvan zich heeft aangekondigd.
een foto van de ziel van granada