Van Tomar naar het Rosa Spier Huis in Nederland

Eind april vloog ik in de vroege ochtend samen met Annemie de Boeck terug naar Portugal. Onder mij op de aarde zou even later Ton Akkermans in zijn bus richting het Convento de Cristo rijden dat op een berg bij de stad Tomar gelegen ligt. In dit immense gebouwen complex, ontstaan in vorige eeuwen, met zijn labyrint van gangen rond en naar binnenplaatsen, crypten, trappen en deuren stonden mijn schilderijen ergens klaar om door hem terug te worden gebracht naar Amsterdam, hun thuishaven. Een klein gedeelte zou hij later naar het Rosa Spier Huis in Laren brengen, waar ze tot 16 Juni tentoongesteld worden.

Het werd een week van duiken in tijdlijnen, van openbaringen en bevrijden van energieën die vast zaten in ons zelf en in de aarde. Ton voelt en ziet wat voor velen nog onzichtbaar is. Vanwege de enorme kennis die hij in zijn leven heeft opgebouwd met zijn eeuwige studie en doorleefde ervaringen kon hij begrijpen wat er op sommige momenten tijdens ons onderzoek van het kasteel gaande was. Amélia Casanova, een kunsthistorica die werkzaam is in het Convento de Cristo, die met haar gevoeligheid al veel op het spoor was gekomen van wat zich daar in de tijd had afgespeeld, voelde zich gesteund en gesterkt door hem, terwijl ze ons naar verscheidene plekken in dit enorme gebouw gebracht. Hij begeleidde en verdiepte haar inzichten waardoor haar rol in het Convent meer duidelijkheid voor haar kreeg.Carolina, de vrouw van Ton was in Nederland achtergebleven, zij was echter zo sterk met hem verbonden, dat zij altijd belde juist op een moment wanneer wij op iets gestuit waren en zo kregen wij samen met haar onze inzichten en konden wij ons energie werk doen. In deze brief zal ik van dit werk geen verslag doen. Het is verreikend en ook meer verrijkend wanneer we dat gezamenlijk tijdens een l’Ouverture kunnen doen, t.z.t.zal ik daar een uitnodiging voor rondsturen.

Voor info over dit gebouwen complex  van het Convento de Cristo zie http://www.da2media.com/convento\\\\_virtual/\\\\_geral.html

Opnieuw bezochten wij de steden waar mijn schilderijen tentoongesteld waren geweest. Enkele van mijn vrienden kon ik daar even begroeten. Zou ik ze ooit terug zien ? Zij, die zich zo hadden ingezet voor mijn werk. Met wie ik zoveel gedeeld had. Van wie ik zoveel was gaan houden. Hun stemmen klinken nog in mijn oren. Ik voel me zo rijk met hen. Opeens drong het besef tot mij door dat in al die maanden waarin ik met hen gewerkt had, zij in leeftijd jonger waren dan ik, soms wel meer dan tientallen jaren. Op dat moment begreep ik dat het zielscontact niet een beleving van tijd kent, zoals we dat in ons dagelijks leven ervaren. In het tijdloze licht in onze ogen herkennen wij elkaar, zelfs van eeuwen her en zien we vol verbazing hoe wij opnieuw onze rollen spelen in dit nog steeds zo avontuurlijke leven op aarde.

Ton was verrukt van het kasteel, waar ook hij met ons nu een kamer had. Hij zwierf er s’morgens vroeg al door de gangen en crypten. Genoot van de kleine zwaluwen die langs de muren scheerden om de voor onze ogen onzichtbare insecten op te vangen. O wat hadden we graag met hem de warme rijpe uit de bomen gevallen sinasappelen willen eten, die daar met velen in de boomgaarden lagen, zo zoet en zo lekker. Maar daar was geen tijd  voor. We waren druk met reizen en bezoeken afleggen. Verscheidene keren werden we uitgenodigd voor een maaltijd, waardoor Ton veel van zijn kennis kon delen met hen die de leiding over het Convent hebben. Ook gaf hij op een zaterdag ochtend een prachtig klankschalen concert in een grote hoge majesteitelijke zaal met pilaren. Er waren veel mensen op af gekomen, ook kinderen en zij waren diep geraakt, sommige van hen tot tranen toe.

Er gebeurde veel in het Convent. Alles kwam in beweging. Mijn schilderij dat ik samen met Angèle aan het convent geschonken had, bleek duidelijk veranderd bij mijn terug keer. De godinnen kracht was er sterker in geworden. Later bij mijn terug komst in Amsterdam liet Amèlia mij al gauw weten dat ze opnieuw gezien had, dat het schilderij weer een verandering had ondergaan. Ook in het Rosa Spier Huis, een week later, merkten op de opening  enkele bezoekers op dat de schilderijen meer straalden dan voorheen. Het Portugese volk dat met zoveel liefdevolle aandacht naar hen had gekeken, had hen doen groeien in kracht.

Bij mijn thuiskomst had ik graag de zonen van de familie Jacob om mij heen gehad. Hoe het echter gebeurd is weet niemand, maar zes van hen waren met Ton in de bus meegekomen naar Laren en daar bleek tijdens de inrichting nog een wand vrij te zijn om deze schilderijen op te hangen. Totaal verrast  begreep ik toen dat deze energieën ook in het Rosa Spier huis aanwezig wilden zijn. En daar hangen ze nu ook tussen de andere schilderijen in.

Tijdens de opening  toonde Caroline Ansink met haar prachtig fluitspel de energieën van de schilderijen zo mooi, dat ik ze nog dagen lang in mij hoorde. Louis Tiessen, een inwoner van het Rosa Spier Huis werd de dag van de opening 90 jaar. Aan hem wilde ik deze tentoonstelling opgedragen, vooral uit dankbaarheid voor zijn inzet om bij te dragen aan de ontsluiering van al wat ons in de weg staat om de Godin en God te eren en te ontmoeten. Met zijn inleiding was hij een stoere en liefdevolle brug naar mijn werk, waardoor het voor sommigen, die in het Rosa Spier Huis wonen, toch mogelijk kon worden mijn werk in haar spirituele gelaagdheid te waarderen en ervan te genieten.

Ik zal het heerlijk vinden als ik je zou treffen op een van de zondagen, wanneer ik in het Rosa Spier Huis ben. Laten we vooral genieten van de lente. Genieten van het leven. Als ik een tip mag geven  …een klankbad op zondag  29 Mei van Del Silencio in de balletschool van Carolina Schomper om 15.30 uur!!!