In een tuin in het centrum van Amsterdam bevindt zich een energetische put. Deze put staat in verbinding met een gebied in de aarde waar zij, de energie van een oude Lemurische beschaving bewaart.

De Lemurische beschaving heeft net als die van de Maya’s een bewustzijn van Eenheid en Harmonie. In het begin van deze beschaving is er nog nauwelijks onderscheid tussen denken en voelen. Het was een tijd, waarin het lichaam aan de ziel nog weinig hindernissen gaf. Angst noch lijden beperkten hem in een mate zoals wij dat kennen. Het Lemurische bewustzijn gaat uit van de vrouwelijke trilling, welke ook te voelen is in het uranium.

De sprankelende energie van de Lemurische samenleving met haar vrijheid, speelsheid en kracht sijpelt hier door het aardoppervlak heen en mag onze harten beroeren. Deze uitstroming wordt begeleid door een energieveld van Licht, welke wij uit een mythologisch verhaal kennen als Rea, de moeder van Zeus. Haar kristalheldere aandacht bij de dosering van deze energie is nodig om het mannelijk en het vrouwelijke in de stad naar een nieuwe balans te leiden.

De energie welke nu uit de put naar buiten komt; heeft vooral een wakker makende kracht. Zij leidt de mens in haar keuze naar onvoorwaardelijke liefde en het vervullen daarin van de levensopdracht. Zonder keuze mogelijkheid is de mens niet vrij. Het is het grootste geschenk wat de mens bij de Schepping mee kreeg.

In de tijd van het Oude Testament, toen Jacob met de vier vrouwen, zijn twaalf zonen, zijn ene dochter en een grote kudde door de Bijbelse landen trok, verbleef hij een geruime tijd bij zo’n put. Toen ze daar weg trokken bouwden zij ter ere van deze, ook voor hen heilige plaats, een monument van stenen. Over de gehele aarde liggen Lemurische putten verspreid.

Door ons te laten inspireren door deze energie kunnen wij de zuivere vrouwelijke trilling in ons voeden, kan het heilige huwelijk tussen het mannelijke en vrouwelijke zich in ons openbaren. Zal de vrouw weten wat haar plek is en de man de zijne naast haar kunnen in nemen.

Het Hawaiiaanse volk was in haar begin tijd een deel van het volk van Lemurië. Zij was dit tot de val uit het eenheidsbewustzijn.

In de dagen dat de Hawaiianen zich als volk begonnen te ontwikkelen waren zij de wachters van sommige ingangen naar de innerlijke aarde. Een van de ingangen die de Hawaiianen bewaakten in het huidige Hawaï is de vulkaan Pele.

Zij hebben de Maya’s geholpen bij een grote kosmische ingreep door het maken van grote vuren bij enige ingangen naar het binnenste van de aarde. De Maya’s waren in die vroege tijd naar de aarde gekomen om de planeet weer terug te brengen in een baan, waar ze uitgeslingerd was. Via een Lichtstraal verankerden zij toen opnieuw de aarde met de planeet Sirius.

De Amstel spreekt in mij, unamore. En ik met haar

Geliefde, onherroepelijk is de vrijheid in mij.
Je hebt haar aangeraakt en ze wordt weer wakker. Ze ontwaakt en geeft geboorte aan
een heel nieuw facet van haar wezen. Wat onomkeerbaar aanwezig groeit in iedere golf, in iedere waterdruppel van mijn zijn. Ontsproten in een moment van de schepping waarin het Oerzijn haar lied zong.

Ik adem in dat lied mee
Ik adem door Amsterdam
Ik adem in iedere gracht
En draag op mijn adem de stad
En allen die ontvankelijk zijn voor mijn adem, voor de trilling daarin.
Allen die het lied van de Oerschepping in mij verstaan.

Deze nieuwe trilling is verweven met de trilling die nu ontwaakt is
in en op geheel de aarde.
Zij zal samen met mij de stad opbouwen tot een vrijplaats waarin harmonie, veiligheid en solidariteit de hartslag mogen bewegen. De waterwezens in mij zijn uitgegroeid, in dit moment van de schepping, tot een hogere trilling. Nu nog meer verbonden met de energie van engelen.
Zij wassen mij schoon van alles wat in mij is bevuild.

De zon en de maan kunnen nu dieper met hun kracht, met hun leven schenkende energieën in mij doordringen en mij begeleiden in mijn jubel van liefde en vrijheid.

Stroom met mij mee….
Adem met mij mee….
Zing met mij mee…..
Dans met mij mee….
Lach met mij mee…..

Amsterdam lacht en spiegelt zich in het water van de grachten. Het is een bevrijdende lach. Het goddelijke in ieder mens wordt zichtbaar in deze lach, waarmee zij iedere beperking doorklieft.

Zij is het leven zelf.

Ik weet dat er meerdere verschijningsvormen van de lach zijn, zoals een valse of een oprechte lach. Zij komen voort uit duistere of de meer lichtere aspecten in de mens.

Wanneer we het goddelijke, zelfbewust in ons laten groeien, zal het duistere zich steeds meer terugtrekken door gebrek aan voedsel en zal Amsterdam met haar lach voor ons een vrije blije woning zijn.

Het schilderij aardestad heb ik geschilderd vanuit een nog onbewust weten in mij over een leven op deze plek heel lang geleden. Het was in een tijd dat de Maya’s over de aarde trokken en zich voegden bij de oerstammen van de aarde. In dit schilderij herinner ik mij zelf als een jonge Maya vrouw.

In het volgende verhaal deel ik met u mijn herinneringen.

Ik ben jong, vol levenslust en vreugde. Het landschap waarin ik ben is doortrokken van een prachtige stralend helder licht. Ik heb de gave meegekregen de dans van het leven uit te drukken in mijn wijze van bewegen. Vibraties van kleur, klank en beweging voegen zich samen in een open dansvorm, in wisselwerking met de aarde, de zon, maan en sterren. Op haar beurt geeft de aarde met haar vruchtbaarheid een liefdevolle ruimte aan de stam.

Volgende de traditie van onze stam bereid ik mij deze dagen voor op mijn huwelijk. Mijn moeder en de leiders van onze stam hebben mij toevertrouwd aan een jonge man, wiens ziel vanuit de oorsprong een deel van mijn wezen is. Met heel mijn hart herken ik hem, als deel uitmakend van een energieveld van licht en klank, waar ik deel van ben.

In deze dagen, waarin dit liefdesfeest groots wordt voorbereid, heeft het klimaat een mengeling van wat wij nu lente en zomer noemen. De natuur is er weelderig groen met vrucht en loofbomen. We leven daar in harmonie met de dieren. Aan onze kusten zien we walvissen en dolfijnen, met wie we spelen. Mijn grootouders berijden twee prachtige leeuwen en ik ben bevriend met een duif, die mij overal vergezelt.

Onverwacht ontstaat er een koortsachtige onrust vanwege het feit dat er vijandige infiltraties gesignaleerd zijn. Wij, Maya’s wisten al een geruime tijd dat er eens een aanval op onze cultuur zou plaats vinden. Voor de generaties na ons waren we al begonnen met het optekenen van onze leefregels in grote stenen.

Nu is het zover. Ik trek me terug in mijn ziel, mijn ogen gericht op de zon. Wij hebben in onze cultuur een liefdesrelatie met de zon.

Gezamenlijk vieren wij de manifestatie van het goud, het symbool van de liefde tussen de aarde en de zon. Vergelijkbaar met de liefde tussen man en vrouw. Het goud zien wij als de gematerialiseerde vorm van liefde. Heel onze samenleving is daarop geënt.

Naast het goud zijn er nog twee peilers waar onze samenleving op rust. Het zijn de ademhaling en de droom. Wij, Maya’s zien deze niet los van elkaar. Wij zijn een volk van dromers. Voor ons is de slaap er voor de droom.

De eigen droom voedt de gezamenlijke droom van de stam en begeleidt de stam in haar plaats in het geheel van de Schepping. Door zo bewust te dromen en er zich mee te verbinden bij het inademen en later bij de uitademing de droom weer uit te ademen, wordt niet alleen het lichaam gevoed, maar ook de natuur en de stam. Regen is nauwelijks nodig voor de groei van het plantenrijk .

Vruchten, noten en bladeren zijn naast de droom voedsel voor mens en dier. Wij voelen ons als kinderen van de aarde en de zon. Daardoor voelen we ons niet zozeer als een bezit van onze ouders. Wij zijn een volk van vrede en balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke.

In onze huwelijken wordt de man omringd door vier vrouwen. Zij vertegenwoordigen het water, vuur, aarde en lucht. De vrouwen weten van de krachten van de vierwindstreken. Ons huwelijk belichaamt de harmonie van de schepping zoals wij die beleven.

In de nieuwe tijdlijn die nu voor ons ligt is het de bedoeling dat onze ziel tot rust komt. Hierdoor krijgt de geestkracht in ons de ruimte die ze verlangt.

Tijdens deze fase van ontwikkeling zullen wij nog allerlei vormen van weerstand tegen komen. Het is daarbij belangrijk te beseffen dat we deze obstakels zien als mogelijkheden van groei. Dan zal het voor Amsterdam mogelijk worden de dageraad van een Liefde stad te beleven.

Deze mooie droom maakt deel uit van een veel grotere droom. Een droom waarin de aarde weer voor allen die op haar leven het paradijs kan zijn, zoals zij oorspronkelijk geweest is. Deze liefdesdroom wordt gedragen door mensen die ervoor gekozen hebben een deel van de droom op aarde te doen zijn. Zij aarden de droom.

Maar de droom is niet afhankelijk van hen.

Het is de droom zelf, die zijn volle scheppingskracht zal doen laten zijn. In deze nieuwe tijd.

Aangezien ik ervan overtuigd ben dat ieder mens in zijn diepste wezen God is, het goddelijke ons niet vreemd is, is alles wat we doen een goddelijke onderneming.

Schilderend aan de serie van Amsterdam, waarin het goddelijke plan van Amsterdam zich speels aan mij openbaarde, kwam de wens in mij op, om aan deze grootse dynamische kracht zichtbaarheid te geven.

Dit schilderij toont de interactie tussen de kosmos, de aarde en de stad. In het centrum van deze dynamische beweging is een uiterste aan zachtheid te zien die de kiem is van een nieuwe harmonie. Ook de zonnekracht en de invloed van de maan zijn weergegeven.

Zo ook de tijdpoorten met hun energievelden, die de pijlers van deze stad zijn. Vandaar het rood dat de kracht van het Maya volk uitstraalt, dat eens hier leefde. En natuurlijk is er het subtiele energieveld in aangegeven van de etherische wezens, die onderin de aarde van het Vondelpark leven.

Het was een beschutte open plek waar de Maya’s in vroege tijden hun huwelijks ceremoniën hielden. Een heilige plek die door de zon gekoesterd werd. De aarde bewaarde er zijn levenschenkende krachten om ze tijdens de ceremonie aan de gehuwden mee te geven. Het huwelijk werd gedragen door vier vrouwen en een man.

De vrouwen vertegenwoordigden de elementen water, vuur, aarde en lucht en hadden de kennis van de vierwindstreken. De man diende de vrouw en zorgde dat haar kennis geheiligd werd.

Het Maya huwelijk belichaamde de harmonie in de schepping, zoals die in die dagen beleefd werd.

Hoe breekbaar is de macht van de illusie
wanneer ik verlang naar het ultieme geluk
ik ben verdwaald uit het paradijs
verstrikt in een onpeilbaar diepe fuik
op de tast naar een lichtende horizon
die fluistert in mijn hart.