lieve mensen

In mijn vorige maandelijkse groet mailde ik dat er veel aan het schuiven is, maar dat het zo heftig zou worden, heeft mij en iedereen in de wereld verrast.

En nu kruipt er ondanks alle zorgen en ook intens verdriet een voorzichtig jubeltje in mijn hart omhoog, want deze crises waar de hele samenleving mee te maken heeft, kan een kantel punt worden voor het inzien hoe wij ook zouden kunnen leven op deze mooie aarde, die we aan het plunderen zijn en waarin wij andere mensen tot slaaf maken of weigeren als medemens te zien.

Er zijn zoveel mooie dromen in ons en initiatieven die om verwezenlijking vragen, waar al geruime tijd gehoor aan wordt gegeven en steeds meer structuur en ruimte krijgt.

Deze dagen komen herinneringen aan de jaren na de oorlog bij mij op, toen ik als kind dat net kon lezen met mijn ouders mee ging naar de Volkshoge school van Drakenburg in Baarn. Kunstenaars uit verschillende disciplines ontmoeten elkaar daar en geloofde dat het mogelijk was dat we op deze aarde als in een paradijs zouden kunnen leven. Tijdens de lezingen zat ik alleen in de bibliotheek en klom op een stoel om te snuffelen in de boeken, vooral die met veel plaatjes. ik zie sommige nog voor me. Dan tijdens de pauzes haalde mijn moeder mij op en proefde ik aan de vreugdevolle sfeer die daar in de zalen heerste. Het had iets opwindends. De herinneringen aan de vele bezoekjes op de zondagmiddagen komen weer bij mij boven als ik nu bevriende kunstenaars spreek of hoor op de radio en daar ook jonge mensen geïnterviewd worden, die bedrijfjes opzetten waar alles is gericht op het realiseren van een betere wereld voor iedereen.

Ik hoorde laatst daarbij iemand zeggen, het gaat niet meer om winst maken ... Mijn zoon was enkele weken geleden in Parijs bij een internationaal congres waar men ook nadacht over onze economie en het geld systeem. Hoe dat anders kan en daarmee experimenteren.

Ons ik - gedrag van meer en meer willen hebben, daar stikken we in ... dat maakt dit coronavirus mij ook duidelijk. Het zal ook een splijtzwam teweeg brengen tussen de behoudende mens en hen die voor oprechte vernieuwing gaan. Geen mens kan deze keuze in de komende jaren meer ontwijken. Er is werkelijk sprake van een kantelpunt. De pijn van de kloof die dat meebrengt is onvermijdelijk. Laat het maar gebeuren. Halfslachtige compromissen heeft niemand wat aan. Het is eerder een valkuil op onze route naar volwaardig mens zijn, waarin lichaam en geest groeien naar een eenheid van zijn.

Zoals je wel verwacht zult hebben gaat de komende l’Ouverture niet door. Misschien nog wel vaker niet  ... ik hoop dat het hier niet zo erg wordt als in Bergamo. Lang geleden was ik daar. ik was 22 jaar en vraag mij af hoe het met mijn, toen o zo dierbare vrienden gaat, die ik toch na velen jaren uit het oog verloren heb. Zij verlangden de wereld een ander gezicht te geven. Met hun idealisme wilden zij zich daarvoor inzetten.

Van een weet ik dat die gestorven moet zijn, want op een nacht zag ik hem naast mijn bed staan. Hij maakte mij wakker ... k ging recht op zitten, klaar wakker. Toen zag ik Claudio naar de deur lopen en weg gaan ... ik heb nog het schilderij dat ik eens over hem maakte.

Deze dagen schilder ik over het coronavirus, hoe ik dat beleef. over het netwerk van licht dat uitbreidt en sterker wordt.

Lieve jij, zorg goed voor je zelf en allen die bij je horen. Heb elkaar lief

unamore