De laatste stad van de expo tour in Portugal

Het was heet in Tomar. De bomen bloesemden en de duiven koerden op de Placa de Republica, waar Angèle Frankena en ik iedere morgen ontbeten op een zon overgoten terras. Het was een feest met haar de laatste dagen van de tentoonstelling te beleven. We sliepen in de eeuwen oude burcht in een grote kamer met een aangrenzende badkamer. Het plafond reikte tot aan de hemel en het eeuwen oude uitzicht was iedere dag weer nieuw voor ons. Zwaluwtjes buitelden door een strak blauwe lucht. De ochtend wind kwam met mooie beloften, die ze iedere dag waarmaakte en in de avond bracht ze ons de geur van de kruiden uit de tuinen beneden.  We sliepen meestal alleen in dat immense kasteel, soms was er nog iemand ...

Bij onze aankomst werden we met blijdschap ontvangen en hoorden we het mooie nieuws dat er positieve veranderingen in gang waren gezet sinds mijn schilderijen daar geëxposeerd werden. Zo was er meer collegialiteit te bespeuren onder hen die er werkten, en hoorden wij van keuzes in het privé leven die een goed gevoel meegaven. Ook waren de schilderijen veranderd . Het meest opvallend was dat te zien bij koning João IV en Santa Iria.

De Koning was meer op de achtergrond en Maria was naar de voorgrond verschoven. Het schilderij van Santa Ira straalde met nog meer overtuigingskracht.

Ja al de schilderijen hadden zich nog verder geopend.  Angèle kon dat heel mooi waarnemen, doordat zij 7 maanden geleden de tentoonstelling in Fátima mee had ingericht. Ook Amélia Casanova die in het Convento de Cristo werkt, was verrast over de veranderingen die de schilderijen begonnen te tonen. Zij was iedere dag wel even bij de schilderijen geweest. En zij was niet de enige. In totaal zijn er in die drie weken 1220 bezoekers geweest en met enkelen heb ik indringende gesprekken gevoerd o.a.  over het terug vinden van de balans tussen mannelijke en vrouwelijke energieën in ons zelf en natuurlijk over onze goddelijke roots.

Op een ochtend werd ik wakker met een gevoel  dat het niet goed zou zijn als ik met al de schilderijen weg zou gaan. Ik begreep dat deze plek en de mensen die hier werkten  behoefte hadden aan de energie van mijn schilderijen en ik verlangde hen dat te geven.  Ik besprak die wens met Angèle. En ook zij voelde de situatie zo aan.

Wij hadden beiden het vermoeden dat sommige van de mensen die de zorg hadden over deze gesteende brok geschiedenis  van ons mensen, hier ooit als tempelier geleefd hadden en enkele van hen nu als vrouw of weer als man met deze plek een transformatie proces waren aangegaan. Een van hen voelde dat duidelijk in zich zelf en vermoedde dat ook bij anderen. Ook wij, Angèle en ik, waren hier eerder geweest. Angèle als een Portugese koopman uit Porto, die de zeeën bevoer en ik als vrouw uit vermoedelijk  Engeland. Dat was eeuwen geleden ….wij hebben elkaar toen niet gekend. Althans ik kreeg daar geen beelden van.

We besloten het schilderij ‘de terug keer van de godin’ aan het Convento de Cristo te schenken. Dit schilderij vertolkt onze kennis, onze vreugde en ons vertrouwen. O wat een rijk gevoel  gaf ons dit schilderij zo te kunnen  delen met de vrouwen en de mannen op deze plek. Ooit in vorige eeuwen hadden de tempeliers vanuit hun patriarchale bewustzijn, dat niet altijd in verbinding was met het Goddelijke licht, de mensheid ernstig kwaad aangedaan. Golven van verwarde energieën uit de tijd van de inquisitie hingen op bepaalde plekken hier nog rond.

Maar nu kiemt er een ander bewustzijn in de harten van hen die hier de leiding hebben. Dit is zo mooi en het was vooral met de vrouwen dat we er openlijk over spraken wanneer zij met ons hun ervaringen deelden. Ook over hun ervaringen met de schilderijen, die hen de kracht gaven het pad te volgen dat zij nu waren opgegaan. Dankbaar en ontroerd waren ze met ons geschenk. Want ook al was het wel mijn schilderij, het droeg ook de bewustzijn van Angèle in zich. Voor de vrouw die nu de leiding heeft  over dit wereld erfgoed zag dat dit schilderij de kern spiegelde van haar werk. Het liefst zag ze het in haar eigen werkvertrek, maar besloot het in de gang te hangen waar al de werkvertrekken op uitkomen, zodat iedereen de energie kan opvangen.

Beneden aan de voet van de berg, waar begin 11 eeuw een aanvang werd genomen met de bouw van dit gigantische gebouw, leefde ooit Santa Iria en het schilderij dat ik van haar schilderde, wilde ik aan de inwoners van de stad Tomar schenken, in het verlangen dat het zou kunnen bijdragen aan een meer bewuster leven vanuit het hart en zo vanuit de liefde.  Er is daar een kapel waar een oud gepolychromeerd beeld van Santa Iria te zien is en dat zo’n kracht uitstraalt dat je genageld blijft staan zodra je het ziet en dan voel je je omhuld worden met een warme mantel van pure liefde.

Deze kapel  is van een familie en ik heb een vrouw gesproken die lid is van deze familie en zij zal haar broers en zussen bij elkaar roepen met Pasen en dan hoop ik dat er besloten wordt dat mijn schilderij daar in de kapel mag hangen. Mocht dat niet zo zijn dan moeten we nog een andere plek voor haar in de stad vinden.

De loco burgemeester met wie ik, voor het gesprek met deze vrouw, over mijn geschenk voor de stad  sprak, was ontvankelijk  voor mijn wens en  tijdens het kijken naar het schilderij sprong zijn hart wagen wijd open. Amélia die bij me was voelde duidelijk zijn hartenergie. Geraakt tot in onze ziel door deze ontmoeting  gingen we weer terug naar het kasteel waar we het mooie nieuws van de schenking konden vertellen.

Op 25 April vlieg ik weer terug naar Portugal. Dan ben ik daar samen met Annemie de Boeck met wie ik in Fátima mijn eerste gesprek voerde met de directeur van het museum daar en toen te horen kreeg dat ik in de maand Oktober van het jaar 2010 mijn schilderijen in Fátima mocht gaan exposeren. Annemie bracht mij later naar de stad Oerem, waar we in het museum twee jonge mensen ontmoetten, die spontaan een expo tour op touw zetten en veel van hun vrije tijd daaraan besteedden.

Ook Ton Akkermans vertrekt de 25 april vanuit Nederland om de schilderijen op te halen. Waarschijnlijk komt hij 27 april in Tomar aan. Over die week met hem en Annemie zal ik jullie in een volgende verslag vertellen.