Dank u wel dat ik als dochter van Pieter van Velzen ook een bijdrage mag geven. Ik wil graag iets over mijn vader vertellen. Vanwege de tijd zal ik het in telegramstijl doen.

Mijn vader werd geboren in 1911 als zoon van een banketbakker, die zijn winkel had in de Slijkstraat. Hij kreeg een opleiding tot banketbakker waarna hij toch koos voor de rijksacademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Vlak voor het voltooien van zijn studie ondernam hij samen met een medestudent een voettocht naar Rome. Ze kwamen echter niet verder dan Florence. Ze werden opgeroepen om hun vaderland te verdedigen.Terug in Holland brak de oorlog en zijn ouders kregen bericht dat hij was omgekomen in Strije bij Rotterdam. Toch tot grote opluchting verscheen hij weer in Weesp en vroeg zijn vader de bakkerij over te nemen om zijn hem te ontlasten van al die zorg in deze onverwachte oorlogstijd. Mijn vader moest zich opgeven voor de Arbeitseinsatz maar een mede student stelde voor in zijn plaats te gaan, omdat hij vond dat Pieter een groter talent dan hij. Deze zachtmoedige mens is helaas niet teruggekomen uit de oorlog. Mijn vader verstopte zich in een kuip, waarin ijs werd gemaakt die zich onder in de toonbank bevond. Boven de toonbank schilderde hij de woorden; Hollands Glorie.

Ik herinner me de rijen vrouwen die brood haalden voor hun mannen, die met trein mee moesten op transport. Ook de soldaten in de winkel. Mijn vader bakte feestbroden en kleurrijke taartjes die ook buiten Weesp de aandacht trokken, uit Muiden en andere plaatsen kwamen ze ervoor naar de winkel. De bezetting eindigde en dat moest natuurlijk gevierd worden. Er werd een spel opgevoerd waar mijn vader de regisseur van was. U kunt het in uw annalen allemaal nalezen. De bakkerij werd verkocht aan Nelis en die starte er al gauw een ijssalon.

Mijn vader werkte aan de ontwerpen van de glas in loodramen voor de kerk in de kapot geschoten van Houten fabriek. ik herinner me het kapotte gebouw nog goed en speelde er met mijn poppen, terwijl mijn vaderen aan de meters hoge ramen werkte. Mijn moeder gaf ondertussen aan pianolessen.

We verhuisden naar Loosdrecht, waar Pieter al gauw een opdracht kreeg voor de Pagegaai kerk in Amsterdam in de Kalverstraat.Vele opdrachten ook voor andere gebouwen, volgden her en der in het land. Zo heeft hij ook in Duitsland een kerk beglaasd. Hij maakte beelden vaak in opdracht en een groot aantal van zijn schilderijen zijn naar Amerika gegaan. Ik vind het dan ook terecht dat in zijn geboorteplaats een hof naar hem genoemd gaat worden.

Maar wie weet ….kan het zo maar gebeuren, dat er straks alleen een straatnaam zal zijn en is niets van zijn werk hier nog te zien is. Dat idee verwart mij en ik hoop ook u

Ik zou ook graag iets over de kerk en haar tuin willen zeggen.

De muurschildering, die nog over is. Hij maakte er twee en zo bijzonder goed en met zoveel liefde gerestaureerd werd door Thomas Posthuma ( nog dank daar voor Thomas) stelt een profetie voor over het einde der tijden. Mijn vader wilde met die schildering mensen tot nadenken lokken over de kwaliteit van hun leven, over de keuzes die we kunnen maken.

Wat gebeurt er als we het geld najagen en belust zijn op de invloed van macht. Overal zien we om ons heen de rampspoed die dat mee brengt, oorlogen, vluchtelingen, onveiligheid tot in onze voeding toe en zelfs voor ons geld. Het is mogelijk dat we van de ene dag op de andere dag niet te eten hebben. Joris Luyendijk wijst ons daarop in zijn boek: Kan niet waar zijn. Door het beleid van onze banken.

Deze muurschildering staat dus midden in de actualiteit van nu als een waarschuwing.

Het moet u bekend zijn, dat kerken op plekken gebouwd worden van de aarde, die men als krachtplekken ervaart. Ik heb sterk de indruk dat deze plek ooit een plek is geweest, waar mensen van oudsher in de natuur samen kwamen. De seizoenen vierden. Later werd er een kerk bij op gebouwd en het licht van de zon schijnt er nu jubelend door de ramen. Het licht van de zon dat ons levenskracht geeft, ons optilt als we worstelen met de vraagstukken van het leven. In de winter versieren we onze straten met kleine lichtjes. Onze behoefte is groot. Het is de kunstenaar die het talent heeft ons het licht te laten proeven in de glas en loodramen. Allen, die in de omgeving van de kerk leven, voeden zich er aan. Vaak niet bewust, maar ze ervaren een schoonheid, die het leven vreugde geeft.

U staat nu voor een beslissing over deze oude bijzondere plek, waar het licht in vele kleuren nog steeds schijnt op onze in duisternis verkerende aarde. Ik hoop dat u bij die beslissing niet de ogen sluit voor de geestelijke kwaliteit van leven, waar wij mensen vooral behoefte aan hebben. Ieder mens heeft behoefte aan een parkje in zijn eigen omgeving, waarin hij zich kan ontspannen en tot rust kan komen. Dat helpt vaak beter en doeltreffender dan een glaasje bier.