Lieve Marijke, Unamore en heel belangstellende aanwezigen

Op 15 Mei 1965, dus ruim 45 jaar geleden opende ik in Hilversum de eerste tentoonstelling van Marijke van Velzen, haar debuut. Het is nu voor de vierde keer dat ik opnieuw mag spreken over haar uitzonderlijk werk. Marijke van Velzen is de enige dochter van Pieter van Velzen, een bijzonder, veelzijdig kunstenaar, beeldhouwer, schilder, glazenier. Haar lieve moeder Secunda was een prachtige pianiste.

Marijke exposeert in binnen en buitenland. Daarover later meer. In 1998 veranderde zij haar naam, niet om zich te verschuilen, maar zij illustreerde daarmee haar motto, een kernspreuk, die de bedoeling van haar werk aanduidde. UNAMORE, eenheid in liefde. Zij stelt het thema van de liefde centraal in haar werk. Dat vraagt wel enige toelichting.

Unamore wordt in haar scheppend werk heel bijzonder uitgenodigd door visionaire ervaringen. Het is een waarnemen van personen, zaken of toestanden die op natuurlijke wijze voor de dagelijkse mens niet waarneem baar zijn, slechts maar voor heel weinig mensen. Deze vorm is reëel, maar komt in het leven van weinigen voor, zoals de historische en medische wetenschap vaststelt. Ook de para psychologie geeft verklaringen hieromtrent, dus over de weinig bekende krachten en vermogens die in het onbewuste van de mens sluimeren. Men spreekt van paranormale verschijnselen en van psychische energie die hun oorsprong hebben in de Superkosmos. Psychische Energie is een wetenschappelijke term voor wat men populair wel noemt ‘abstract lichaam ‘en ‘ziel’.

Aangenomen wordt dat alle levensverschijnselen op aarde hun oorsprong hebben te danken aan de psychische energie. Het kunstenaarsbewustzijn is universeel. Mathieu Schoenmakers, de grote ideoloog van de stijlgroep, de kunstrichting van vermaarde Nederlandse dichters en schilders die leefde van 1875 – 1944 noemt het heelalkracht. Het eigen menselijke bewustzijn dat de kunstenaar als Kunstenaar kenmerkt is een breed en diep geloof dat de Universele Geestessubstantie, zojuist heelalkracht genoemd, zich verbindt met de veelvormige, veel kleurige, bewegelijke en grillige wereld. Visionaire ervaringen zijn waarnemingen hiervan.

Ik wil u nu graag in het kort iets vertellen over haar werkwijze, zij schildert portretten en steden. Portretten noemt zij graag ‘persoonlijke schilden’. Zij zijn zonder de uiterlijke weergave van een gezicht. Het is een in kleuren geschilderde weergave van het door haar ervaren innerlijke bewustzijn van de geportretteerde. Zij begon hiermee in 1983. Zij brengt in het begin een bezoek van twee dagen aan haar opdrachtgever om deze te leren kennen. Terug in haar atelier volgt zij een werkwijze op de manier waarop Tibetanen en Indianen hun zandmandala ’s maken. Dat zijn dan veelvormige figuurtjes met een mythische betekenis, bij de boedhisten zijn dat hulpmiddelen bij de meditatie. Tijdens deze stille bezigheden verweeft zij zich met de energieën en de geestkracht van haar opdrachtgever. De ontmoeting later met het schild kan leiden tot een liefdevolle, vaak toch ook schokkende confrontatie met de eigen authenticiteit, de eigen schoonheid…. Het toont de blauwdruk van het eigen unieke leven. Sinds 1983 heeft zij in opdracht ongeveer 250 schilden gemaakt.

Schilden van een stad. De manier waarop Unamore energievelden van mensen portretteert versmelt met de wijze waarop zij eerder over steden, stammen en landen schilderde. Een en ander resulteert sinds 2000 in een project bestaande uit zeven series schilderijen over zeven Europese steden. Ik noem ze voor u, Mechelen, Brussel, Amsterdam Berlijn, Fatima. Parijs en Granada volgen nog.

Mij ontbreekt echter de tijd om hier uitvoerig over te vertellen. Haar creaties zijn uiterst boeiend. Iedere stad heeft haar eigen ziel. Het is fascinerend om te zien hoe deze zeven steden in Europa met elkaar verbonden zijn. Je zou het kunnen vergelijken met de chakra’s in het menselijk lichaam. Wanneer Unamore deze zielskwaliteit van een stad schildert, maakt zij gebruik van historische verhalen, legendes, alsmede hedendaagse sociale en politieke onderwerpen.

De laatste vaststelling: In haar werk woont het geluk, omdat zij desondanks alles en door alles in de grote Harmonieuze Bron van het Leven, het lieve en verschrikkelijke leven gelooft.

Unamore is zoals ik in Mei 1965 al zei (zij was toen 21) in de menigte van jonge talenten ‘een onverwacht wonderkind’ en dat blijf je dan je hele leven.