lieve mensen

De natuur is in deze lente weldadig voor ons mensen. Ik geniet van het ruisen van de bomen, als ik op mijn balkon zit. De meeste jonge vogeltjes zijn nu uitgevlogen. Tot mijn verrassing zag ik zelfs een bonte specht in de boom naast mijn balkon. O, die warme zon met haar levenskracht, zijn licht maakt het leven draaglijk en voedt opnieuw mijn blijmoedige natuur, nu ik heb te leven in een wereld, waarin de angst om elkaar te kunnen besmetten met een dodelijk virus ons dagelijks leven radicaal is binnen gedrongen, mede doordat we ons te houden hebben aan allerlei regeltjes.

Overal in de wereld onderzoeken, vragen wetenschappers, artsen, filosofen en de gewone mens met zijn eigen levenservaring zich af in hoeverre deze vorm van quarantaine nog steeds zinvol is. Vragen als, is dit de oorspronkelijke bedoeling met de schepping van de mensheid, dringen zich aan ons op, nu we pijnlijk ervaren dat we elkaar uit de weg gaan, afstand houden en niet meer mogen omhelzen en vasthouden als we verdriet ervaren. Wat doet dat met ons hart en onze geestkracht. ik lees daar over op het internet en ook beluister ik programma’s op de radio, ook die over het bedrijfsleven gaan. Het boeit me uitermate en kan zo blij zijn met de vele initiatieven die nieuwe structuren onderzoeken en vaak al uitvoeren, waardoor onze samenleving meer ruimte krijgt voor een persoonlijk initiatief en het doel om winst te maken niet meer zo van zelf sprekend is.

Lieve jij, ik wil graag weer de l’Ouverture starten in augustus en wel met de werken die ik deze maanden gemaakt heb.

Een maand geleden raakte mijn papier op en de winkels waren nog dicht. Ik besloot toen om weer eens spontaan in een boekje wat notities op te schrijven en daar bij te tekenen, zoals ik al vanaf het begin van mijn kunstenaarsleven doe. Een hele rij van zulke boekjes staan in mijn kast en het laatste boek was nog bijna helemaal leeg, zo kon ik direct aan de slag. Ik zal er een paar hier voor je kopiëren, zodat je een idee krijgt van zo’n boekje en van mij.

Mijn gedachten verdicht

In tijden van Corona-virus

Het virus waait om mij heen
Ik houd me gedeisd achter de deur van mijn huis.
Maar dan met slechts een toverwoord
vliegt mijn geest vrij uit
om de Westertoren heen
“Ik BEN“

Stilte

De Stilte is vol kosmische oneindige klanken.
Ik vang haar echo op.
zij ademt in mij en geeft mij levenskracht
zij vult mijn bewustzijn geluidloos

Hoe mij staande te houden
in deze overweldigende ervaring
ik schilder haar klanken in kleuren
dan kan het zomaar gebeuren
dat ook jij haar echo hoort
geluidloos
en wij samen zijn.

Ogenschijnlijk valt het wel mee.
maar als je ooit voorbij het zichtbare keek,
voelt het leven aan alsof het is geamputeerd.
Zijn we nu dan geen mensen meer?
Hoe is dat te verklaren?

Het is al jaren gaande.
Een fatale kennis vanuit Atlantis
komt weer boven water 
dat voorspelt niet veel goeds.
Maar er zijn, net als toen, mensen met grote moed,
die deze kennis alsnog weten te pareren
en ten goede zullen transformeren. 

In het eindige in mij
ik het on - eindige
als ik slaap weet ik mij
er in omhult.
Eind juni of begin juli krijg ik nieuwe ramen in de keuken en in mijn slaapkamer. Vandaar dat ik pas in augustus weer met de l’Ouverture kan beginnen.

lieve jij, ik wens je toe, trouw te zijn aan je eigen wijsheid... je eigen inzichten. Je eigen waardigheid in deze tijd te overdenken, nu ons gevraagd wordt dat wij onze gezichten hebben te bedekken met monddoekjes. Ik jouw glimlach niet meer kan zien, als ik in de trein zit. Het is dan voor mij, alsof de zon voorgoed ondergaat.

je unamore