lieve mensen

ik wens dat het jullie en jullie dierbaren goed gaat. Onverwachts zijn we nu wel in een heel bizarre leefsfeer terecht gekomen en voorlopig zal die niet veranderen. ik ben in geen weken buiten mijn huis geweest. De muren van mijn huis beletten mij echter niet mijn vleugels uit te slaan. We zijn meer dan wat je ogenschijnlijk ziet. Ons bewustzijn kent geen grenzen. Er zijn zoveel herinneringen die mij op een spoor zetten om te overdenken ... en die ik beter wil begrijpen ... en over schilderen. Ik leef altijd al vrijwillig in een soort van isolement om mijn concentratie te voeden die ik nodig heb om mijn ziel te voeden en al schilderend mij zelf verder te ontdekken. Het mensenleven is zo een groots avontuur. Het paradoxale er van is, dat ik ook liefde in mij voel voor de wereld om mij heen en voor jou. Ik geef aandacht aan dat verlangen vooral in de avond. Dan lees ik in de NRC, kijk heel af toe ook naar de tv en zoek contact met mijn dierbaren via de telefoon. Het lezen voedt mijn bewustzijn over de wereld, waarin ik nu leef. Ook de contacten inspireren mij en dat alles heeft invloed op mijn keuzes, hoe ik wil leven.

Misschien heb ik ooit in een ander leven een kluizenaars leven geleid of dat van een monnik of non, waardoor dit aspect van min of meer vrijwillige isolatie mij niet echt hindert. Het past nu bij mij ... in deze fase van mijn leven ...

Wat ik als zorgelijk voor de hele mensheid ervaar is, de angst voor de dood ... en het taboe er op dat nu open gerukt wordt, doordat zoveel mensen om ons heen sterven. Dagelijks bereiken ons hierover berichten. Waarschijnlijk zijn het niet echt meer dan tijdens andere, vorige epidemieën. Waarom was de regering er niet op voorbereid, terwijl er in het verleden herhaaldelijk door deskundigen voor is gewaarschuwd? Er was doodeenvoudig geen belangstelling voor, die lag vooral op andere terreinen van onze samenleving.
Vandaar dat de mensheid een koekje krijgt van eigen deeg. De natuur helpt ons daarbij om tot inzicht te komen.

Ik hoop niet, dat als het grootste gevaar voorbij zal zijn, veel mensen en misschien ik zelf ook, in angst om besmet te kunnen worden, naar elkaar kijken. We moeten elkaar weer kunnen aanraken, omhelzen? dat doet ons goed. het geeft kracht en gezondheid en een heerlijk gevoel van geluk. Zolang we in een lichaam leven hebben we dat broodnodig.

ik vraag me daarom af of een app, zoals ze die willen ontwikkelen de smetvrees juist aanwakkert en met zo’n app ook onze persoonlijke rechten op vrijheid nog verder aangetast wordt. We nog meer met tunnelvisies gaan leven in plaats van durven geloven en denken in het schijnbare ondenkbare. Ons hart heeft daar vooral behoefte aan. Het zijn juist ook de kunstenaars die daar gevoelig voor zijn en dat kunnen. Zij zijn daarom nu nodig, maar zij zijn nu monddood ... opzij gezet.

lieve jij, ik wens voor je dat deze bijzondere lenteperiode, waarin we het gezang van de vogels weer horen, de lucht die we inademen helder is. jij zonder angst je unieke leven kunt leven en al je dierbaren straks weer kunt omhelzen.

en ik jou