Lieve mensen, lieve jij, 

De herfst heeft haar kleed in vele tinten met de prachtigste nuances op onze aarde gelegd. De bomen zingen ervan en als de zon op de blaadjes van de zilverberk schijnt, ontstaat er een jubel van licht en schoonheid. Wanneer over dit alles de avond neerdaalt, zie ik dat eens de majesteitelijke maan van enkele dagen geleden weer minder zichtbaar is ... bijna al verdwenen als je deze groet van mij krijgt. Lieve jij, ik wens dat het je goed is gegaan in de voorbije tijd.

Het is mij en misschien ook jou wel opgevallen dat de kleding ontwerpers voor deze herfst zich hebben laten inspireren door de regeltjes en de hokjes, waarin we gedwongen zijn te leven. In de winterkleding zie ik nu ruiten en ook wel banen. Zij verwachten misschien wel dat het gedwongen leven in hokjes en banen voorlopig nog geen ontkomen aan is en hebben, wie weet onbewust, dit zichtbaar gemaakt in onze kleding. Maar is het Leven zelf wel echt veilig als iedereen in een eigen hokje zit en een eigen \\rijbaan\\ heeft?

Daarbij zie ik in onze materialistische samenleving een toenemende waardering voor het technische vernuft van vele uitvindingen en hoe verslavend dit kan zijn, ook voor mij als ik mijn eigen gedrag gadesla, hoe ik met de computer omga en de televisie en zie hoe in mijn omgeving de apps in een mobiele telefoon daar aanleiding toegeven. Er wordt betaald met een pin-pasje. Maar hoe handig dit alles ook kan zijn, zo vraag ik me af, wordt onze dagelijkse omgang met elkaar en de aarde daardoor niet te technisch ingevuld! Ik vraag me af wat dit gedrag met ons gedaan heeft en nog steeds doet en zo ook met de aarde waarop wij leven. Ik denk nu even aan de techniek die het mogelijk maakte haar olie en gas en nog veel meer van haar af te nemen en onzichtbaar dodelijk wapentuig te maken.

Ik besef dat na de uitvinding van het wiel deze bewondering er in alle tijden is geweest. Ik herinner mij van vroeger dat er tijdens mijn exposities men mij soms vroeg, hoe ik iets gemaakt had ... naar de techniek en met dat weten kon men meer waardering opbrengen, zo begreep ik het wanneer ik zag als dit dan gebeurde. De waardering was vooral voor het maken niet voor de energie die vrij kwam en te ervaren is in het schilderij ... en laatst zag ik dit weer gebeuren op de schitterende expositie van Hélène Min, die met vissenhuiden werkt ... haar objecten en vooral die van vogels in het bijzonder dragen de energie van de Schepping van de vogels ... mij raakt die energie altijd zo diep. Haar werk ziende ervaar ik daardoor als een spirituele genot en voedt mijn ziel er mee.  Op deze eenvoudige wijze eert Hélène Min al vele jaren de schepping waarin wij leven. O ik ben haar zo dankbaar.

In de komende l’Ouverture op 6-7 november, wil ik mij bezinnen op het goddelijke natuurlijke leven in en van ons zelf .... Want we zijn goddelijk, en ik wens zo graag dat wij niet vervreemd raken van dit goddelijk zelf dat in ons aanwezig is. Het thema is de mens en de aarde. Want hoe en waarmee voeden wij onze ziel ... Ik zoek daar werken voor uit, die ik nog in huis heb .....en kan me nu al verheugen op een inspirerende ontdekkingstocht met hen die komen. Misschien wel met jou. Geniet van de kleuren in de natuur en verander met de natuur mee ... mop je eigen wijze

unamore