Lieve mensen

Het is zomer, de zon schijnt.
De vruchten rijpen aan de bomen en in de tuinen
en hopelijk ook in mij.

Wat rijpt er in mij?
Het is nog niet te zien in mijn schilderijen,
want tot schilderen ben ik niet toegekomen, nu er nog veel te regelen is.
Het verleden wil ik een plaatsje geven, ook in mijn huis
en zo leef ik dagelijks met de vraag, wat neem ik mee voor nu en de komende tijd.

Hoe denk ik over mijn werk en hoe over het steden project.
ik droom ervan om met mijn gehele serie naar Parijs te kunnen gaan
en denk na over hoe die droom te realiseren.

Lieve jij, die dit leest, ik stuur een paar foto’s mee van mij dansend op de Butte van Montmartre. Daar op een zondag middag brak plotseling een vreugde in mij los over mijn expositie en bovenal door het besef dat ik mij bevrijd had van mijn karma met Parijs, dat ontstaan was in de tijd van de Commune (1870-1871) Als Theophile Ferré had ik een leidende rol gespeeld in de Commune van Parijs en geweld gebruikt en ook het bevel de kogel te geven aan enkele vooraanstaande mensen, die anders dachten dan ik over Liberté, Egalité en Fraternité.


Daar op de Butte van Montmartre hoorde ik de klanken van een musette meeslepend bespeeld door een jonge straatmuzikant. Ik herkende een lied van Edith Piaf. Een oudere heer, misschien wel van mijn leeftijd of jonger, stond daar zachtjes op te deinen. Ik pakte hem bij de schouder en we danste op de keien. In mij was al weer meer heelheid ontstaan.

Vorige week was ik bij een hoorzitting in Weesp over een kerk, waarvan de fundamenten het begeven. De kerk heeft zeven glas en loodramen en ook een muurschildering van mijn vader, Pieter van Velzen.

Die avond werd het mij opnieuw pijnlijk om te zien hoe het materialistisch denken kan bijdragen aan een vervreemding van onze goddelijke wortels en zo ook van de waarden van Liberté, Egalité en Fraternité. Tijdens de hoorzitting werd een kloof zichtbaar tussen twee groepen mensen. Zo hoorde ik mensen spreken die vooral op bezit van geld en de verrijking daarvan uit waren, maar dat niet zo wilden benoemden. En ik hoorde mensen daar een pleidooi houden voor de waarde van de cultuur en de kunst in ons leven en ook voor de schoonheid en de helende kracht van de natuur, die te niet zou gaan als een grote lap grond, die bij de kerk hoort, volgebouwd zou worden.

Voor een projectontwikkelaar bleek deze lap grond en de kerk een mogelijkheid het vol te bouwen. Hij miste zo vermoed ik, een aanvoelen van de spirituele kracht van deze eeuwen oude grond en haar natuur en de cultuur, die hier ooit ontstond. Dat is ook niet iedereen gegeven, maar wat wel jammer is dat hij niet het begrip kon opbrengen voor mensen, die dat wel zo beleven.

Lieve mensen, ik wens jullie een pracht zomer toe vol zingende vogels en blauwe luchten. Mocht je misschien heimwee hebben naar mijn schilderijen? Dan wil ik je in herinnering brengen dat in Stoutenburg bij Amersfoort een 40 tal werken te zien zijn. Nu de zomer in het land is, is daar de natuur nu weelderig en is het er heerlijk wandelen. zie voor info: www.stoutenburg.nl