lieve mensen

Het is een prachtige herfstochtend nu ik jullie schrijf.

De zon schijnt op de gekleurde bladeren van de platanen voor mijn huis en op het water.

Ik voel me in een oase van licht en kleuren en wil jullie op deze mooie ochtend vertellen over de komende l’Ouverture op zaterdag 7 en zondag 8 november.

In de vorige l’Ouverture liet ik een aantal werken zien uit mijn privé collectie over de jaren dat ik in Loosdrecht mijn atelier had en daar al schilderend op zoek ging naar wie ik was en wat ik hier op aarde kwam doen. Ik ontdekte mijn dromen en verlangens en de liefde voor een man, met wie ik  in Amsterdam ging wonen en waar mijn atelier in de woonkamer alle ruimte kreeg en de slaapkamer vooral de woonkamer werd.

In de komende l’Ouverture laat ik werken zien uit die ruim eerste tien jaren daar in Amsterdam, waar ik me schrijnend bewust werd van de mannelijke dominantie in onze samenleving. Mijn man studeerde politicologie en na zijn afstuderen werd onze flat meer een actie centrum met stencil machine en al. Wij hadden een dringende behoefde ons in te zetten om het conflict in het Midden Oosten tussen de zionisten en de Palestijnen onder de aandacht te brengen. Mijn man was lid van het Palestina Comité en ging de scholen langs met informatie en sprak met politici en ik schilderde over de mensonterende situatie in dit intens droevige conflict.

Het was echter niet alleen dit conflict dat me zo raakte. Al lezende in de krant ontdekte ik, dat wat ik daar las vooral om de feiten ging. In die jaren voerde de vooral meer mannelijke benadering en kijk op de wereld de boventoon. Ik wilde daar wat aan doen. Het was mij te eenzijdig. Ik miste een vrouwelijke blik. Maar wat was die vrouwelijke blik ? Mijn man raadde mij aan te kijken naar wat er toen in Frankrijk plaats vond, daar was het écriture feminine ontstaan en bij hen vond ik herkenning in mijn zoektocht. Zo ontstonden o.a mijn politieke dagboekbladen. Ik exposeerde regelmatig en kreeg bijval bij de bezoekers aan de tentoonstellingen en in de pers.

7–8 november laat ik, wat daar nog van over is, zien en ook van mijn grotere werken zoals \\man en macht\\, \\leven in een bedreigde wereld\\, \\vege hoop\\ en \\de Molukker Max\\.

De wereld zoals ik die toen aantrof is echter nog chaotischer geworden, ondanks dat men ook de menselijke gevoelens nu in de kranten beschrijft en vele leugens zichtbaar worden. Er is meer strijd in de wereld en om mij heen en ook in mijzelf. We zijn vaker geneigd om tegen elkaar op te staan. Het is de oude droesem ja, van al het karma van voorbije eeuwen en tijdperken dat zich nu aan het oplossen is. En zo zijn wij mensen nu allen op weg gegaan naar een meer harmonische samenleving.

Hoe dit proces bewust aan te gaan zonder ons over te geven aan die machtigen, die nog verwoed heel de mensheid onder hun controle willen hebben ...

Mijn keuze daarin is me afzijdig te houden van geweld en af en toe ook stil te worden en mijn gevoelens te vertrouwen. Want onze intuïtie immers zal ons kunnen leiden en ons helpen bij de keuzes die wij nu te maken hebben, als we werkelijk willen liefhebben, dat grootse leven dat ons geschonken is. En dat verlangen te volgen met vrijheid van geest en liefde voor de ander, die onze gelijke is.

unamore