Nog een paar weken en dan wordt het al 6 Juni, de Zondag waarop ik bij het tienjarig bestaan van de l’Ouverture d’Unamore wil stil staan.

Het was ergens, al ver in het jaar 1999, toen ik afscheid nam van de galerie van Hendrik Gooijer, waar ik me de laatste 12 jaar bij had aangesloten. Sinds 1963 had ik op verschillende plekken in ons land de betrekkelijke bescherming en veiligheid ervaren van een wereld waarin de galeries het voor het zeggen hebben. Toch moest ik daar uitstappen, toen het voor mij steeds duidelijker werd dat ik niet langer in hun visie kon geloven, zoals dat wereldwijd geïntroduceerd werd. Mijn opvatting van wat kunst kan zijn en waarvoor ze dient, botste met de feiten waarmee ik geconfronteerd.

En niet alleen daar, ook in de gezondheidszorg en het onderwijs en de politieke arena overal kwam het mij voor dat we als mens vervreemdden vanwaar het in wezen om gaat in het leven. Ik voelde dat de energie van de aarde versnelde, veranderingen in opkomst waren. Hoe zouden we deze veranderingen aangaan, wij de scheppende mens? Hoe zouden we daaraan deelnemen? Wat zouden we moeten loslaten en wat niet …..hoe kunnen we elkaar daarin tot steun zijn en inspireren?

Ik had nog geen idee hoe ik zonder de galeries en de beursen verder zou kunnen gaan. Maar nog geen maand later begreep ik, dat wanneer ik maandelijks mijn atelier zou openen en enkele schilderijen een voor een zou laten zien op de plek waar ze gemaakt zijn…. er een mogelijkheid gecreëerd werd om voor niet schilders door te dringen in de magie van een schilderij. Zo kon ik een nieuwe situatie scheppen, waarin dieper ervaren kon worden wat een schilderij kan zijn, een beschilderd doek dat niet alleen het oog kan strelen, maar ook de ziel voeden kan. Ik verwachtte dat zo’n bijeenkomen op mijn atelier niet alleen voor mij, maar ook voor hen, die zouden komen inspirerend zou zijn. Ja zelfs een springplank in het avontuur van het leven in een tijd waarin de energie van de aarde en de hele kosmos zich aan het verhogen was en sindsdien steeds vaker zich versnelt.

Over de naam l’Ouverture voor deze bijeenkomsten heb ik niet nagedacht. Ze was er ineens …en het klonk me als muziek in de oren. Zo startte in 2000 de l’Ouverture weekenden. Het bleek dat wat ik ervan hoopte ook gebeurde. In het begin kwamen er veel mensen, maar later werd het minder. Nu bleek voor mij overduidelijk dat een ontmoeting met een schilderij niet zo vrijblijvend is als men wel denkt en dat je zo´n confrontatie moet aandurven. Het vraagt moed om via een schilderij naar je zelf te kijken en je te laten inspireren.  Niet iedereen is daartoe bereid of heeft daar behoefte aan. Gelukkig leiden er vele wegen naar Rome. Ik heb de afgelopen jaren veel van de schoonheid en haar mysterie in het leven mogen inzien samen met hen die kwamen. Het heeft mijn ziel verrijkt en ook de steun gegeven die ik zo nodig heb.

Zondag 6 Juni zou ik heel graag daarom even feest willen vieren en ook samen kijken naar wat de l’Ouverture ons geven kan.

Samen kijken naar wat er veranderd zou kunnen en natuurlijk muziek maken en eten van het lekkers dat daarvoor meegebracht wordt. In de avond is er in het Bethanienklooster hier in Amsterdam een concert van Del Silencio ….ik kan me geen mooiere afsluiting voorstellen.

Mocht er behoefte zijn om ook naast het lekkers een cadeautje mee te nemen…Weet dan dat je mij een groot plezier zal geven met een financiële bijdrage voor een filmcameraatje dat ik wil aanschaffen om de tentoonstelling in de steden vast te leggen ….

Zaterdag 5 Juni is er geen l’Ouverture vanwege de voorbereiding van dit feest.
Zondag is iedereen welkom van af 14.00 uur
Rond 15.00 uur wil ik een kring vormen om samen naar de l’Ouverture te kijken en de komende tentoonstellingen bespreken, waarvan de voorbereidingen nu in volle gang zijn.

Zondag zorg ik voor thee en drankjes, taart en brood.
Het is fijn als je laat weten als je er bij kunt zijn.

Een blije en verwachtingsvolle unamore