Het was een heerlijk belevenis om mijn schilderijen weer terug te zien in Ourém. Hoog in de bergen in het zicht van een immens kasteel hadden ze hun  energie uitgestraald over de omgeving. Hun lichtkracht was toegenomen. ik zag ze krachtiger dan voorheen en was blij verrast. Ik was er heen gereisd om het laatste weekend dat ze daar hingen mee te maken en met de bezoekers te spreken. Het waren vaak indringende gesprekken over geloof, liefde, man, vrouw verhoudingen en de toekomst.

Het werd me duidelijk dat ook hier weer mijn schilderijen de mensen hadden opgetild naar een lichter gewaar worden van het leven dat ze leiden. Hen kracht gaf. Er waren 200 bezoekers geweest  meer dan in deze maand verwacht wordt vanwege de wintertijd. Na dit voor mij mooie weekend werden op maandag in een mum van tijd de schilderijen weer ingepakt en naar de volgende stad gereden, de stad Entroncamento.

Deze stad ontstond in het begin van de vorige eeuw door de aanleg van de eerste spoorweg, waardoor het land als het ware werd opengebroken. Hier doorwerd deze plek midden in Portugal een plek van inspiratie en transformatie.  Maar wat zo jammer is, de levenstroom raakte daar uitbalans. Ik vermoed vanwege de maatschappelijke structuren die deze nieuwe stad vorm hadden geven en vanuit een mannelijke visie waren neergezet. Het zijn vooral de jonge mensen die daar nu onder gebukt gaan. Zij voelen zich beperkt in hun creativiteit. Ik ben heel benieuwd wat mijn schilderij, welke ik over de ziel van deze stad maakte, hier kan doen …of ze invloed heeft in een proces naar een meer harmonische balans tussen het mannelijke en vrouwelijke in deze samenleving. Overal in de stad zijn grote posters te zien van dit schilderij tot in de bushaltes toe.

De galerie die de schilderijen toont is een gemeentelijke galerie en heeft haar deuren open staan. Ik heb gezien dat de mensen makkelijk even binnenlopen en de meeste van hen met aandacht keken. Het is, zo vermoed ik, nieuw voor hen de energie die ze daar aantreffen. Ze voelen dat het hen goed doet ... troost ... en kracht geeft. Dat hoor ik zeggen als ik met hen spreek. Op de opening waren er namens de burgemeester twee  mensen van het stadhuis. Een van hen hield een inleiding. Nadat ik met de aanwezigen een ronde langs de schilderijen had gemaakt, zag ik dat een aantal van hen stil bleven en in zich zelf gekeerd naar mij keken. Maar er was ook een andere groep en die uitte zich luidruchtig en dansten bijna van plezier vanwege het feit, zo vertelden zij mij, dat ze zich gezien voelden. Gezien in hun smart om de stad. Dat ik, een buitenstaander en zelfs uit een ander land, de blokkade had waargenomen.

Ik sprak vrouwen die getrouwd waren met een man die aan het spoor werkte en ze keken mij en elkaar daarbij aan met  ogen van …je begrijpt nu zeker wel hoe zwaar ik het heb.

Ook ligt aan de rand van de stad een grote militaire basis. Ik sprak met een vrouw die met een militair getrouwd is en weer was er die veelbetekende blik in haar ogen. Zij heeft een spiritueel centrumpje opgericht. Haar man noemt haar een heks. Maar ze houdt vol ondanks alle tegenwerking, ook van uit het stadhuis.

Ik had twee weken de tijd om mij op de opening hier voor te bereiden. Hierdoor kon ik dieper in deze samenleving duiken en iets van het dagelijkse leven meemaken. Ik logeerde bij de vrouw die op het stadhuis in het team van culturele zaken zit en mijn tentoonstelling leidt. Ze zorgde voor een ontmoeting met de burgemeester. Helaas werd hij ziek anders was hij naar de opening gekomen, liet hij haar later weten. Onze ontmoeting had zijn ogen weer doen sprankelen, zei ze mij. In geen jaren had ze dit bij hem gezien. Ook hij lijdt onder de blokkade. Toen ik weer terug wilde vliegen naar mijn eigen land was er een treinstaking uitgebroken. Uitgerekend in deze stad waar men ooit begonnen was met het leggen van de rails. (De stad heeft een spoorweg museum met schitterende historische  locomotieven)  De burgemeester heeft mij, toen hij hoorde dat ik door de staking niet mijn vliegtuig kon halen, een auto met chauffeur gegeven, waardoor ik toch op tijd op de vlieghaven bij Lissabon kon komen.

Op 10 Maart vlieg ik weer naar Portugal om bij het laatste weekend van de tentoonstelling in Entroncamento te zijn. Daarna pakken we weer de schilderijen in en gaan ze naar Tomar naar de oude Tempelieren burcht; het Coveto de Cristo. Daar heb ik vier zalen gekregen om de schilderijen te exposeren. Ook de zonen en de ene dochter van Jacob, die nu nog opgeslagen staan in het museum van Fatima. De opening is op zaterdag 19 maart om 4 uur in de middag. Daar het een gebouw is dat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat, wordt er van uit de stichting die het gebouw beheert een klassieke opening verzorgd. Waarschijnlijk met muziek door studenten van het conservatorium.

Mocht je er bij willen zijn ... je bent van harte welkom. Deze stad is historisch en ook cultureel gezien een pracht stad. Wie weet kom je  ooit eens in Portugal op bezoek, dan weet je nu dat je in deze stad je hart kunt ophalen. Portugal  is een prachtig land. Ik verheug me er op er weer heen te gaan. In Tomar logeer ik in een hotel. De 22 vlieg ik weer terug.

Voor nu omhels ik je met al mijn liefs en ook met mijn hoop dat de zeepbel van onze regering een illusie blijkt te zijn en geen daadkracht meer zal hebben.  Ja dat bij de jeugd in de gehele wereld het inzicht groeit in wie de mens in diepste oorsprong is. Zij de moed en de daadkracht heeft om het netwerk waarin wij ons zelf verstrikt hebben, op te blazen zodat er ruimte komt voor ieders unieke zijn op deze prachtige liefdesplaneet.

unamore