In de zaal voor eigentijdse kunst van het Museu de Arte Sacra et Etnolgia in Fatima tonen nu tot 2 Januari mijn schilderijen hun energievelden. De energieën stralen door de muren heen de omgeving binnen waar duizenden bedevaartgangers hun weg vinden naar het Sanctuarium. Dit is de naam van een immens groot plein dat door de rooms katholieke kerk gecreëerd werd op de Cova de Iria en haar omringende grond. Het is de heilige plek, waar Maria in 1917 zes keer verscheen aan drie jonge kinderen, die daar hun schaapjes aan het hoeden waren.

Het was Ton Akkermans die de schilderijen en ook zijn klankschalen en buizen naar Fatima door vele regenbuien heen loodste, terwijl ik slechts enkele uren door de lucht zeilde en daar genoot van tere zachte kleuren die een opgaande zon naar de aarde deed uitstralen. Weer terug op aarde stond ik in het land Portugal met haar heuvels vol keien en groene struiken en bomen. In Lissabon trof ik een vrouw die mij hielp bij het vinden van een bus naar Fatima. Aangezien de bus vertraging had, kregen we veel tijd om met elkaar te spreken in een taal die niet onze eigen taal was, maar wel die van ons hart. Tranen van vreugde verschenen op haar gezicht toen we spraken over ons verlangen naar een harmonische balans tussen mannen  en vrouwen en de rol die het Portugese volk daarin zou kunnen spelen. De ansichtkaarten van mijn schilderijen troosten haar en zij sprak de wens uit naar de opening in Oerem te willen komen. De aanstaande opening in Fatima was voor haar niet mogelijk. Een dag later dan Ton en ik in Fatima waren aangekomen, kwam ook Angèle Frankena aangevlogen om ons bij te staan met de inrichting van de tentoonstelling. Op de dag voor de opening verschenen zelfs nog Sophia en Judith. Hun aanwezigheid was welkom, want er was nog veel te doen. Op de middagen van de inrichting reden we naar buiten om in de natuur te picknicken. Opeens waren we dan in Portugal met haar olijf en eucalyptus bomen, zagen we haar rondingen in haar landschap en voelde we die heerlijke zon. Kleine vogeltjes sjilpten en vlogen langs ons heen …..even kon dat maar duren en dan reden we weer terug tussen de vele bussen in met bedevaartgangers en zaten we al gauw tussen de muren van het museum, waar Ton de schilderijen ophing en de belichting verzorgde.

De opening was op zaterdag middag. De lucht was af en toe al betrokken geweest. Het had zelfs geregend en geonweerd. De avond voor de opening stond er magistrale regenboog in de lucht. Voor mij een teken dat ik door een tijd poort zou gaan. Er weer meer verleden tijd in mijn leven zou zijn. Ton, ik en Angèle hadden onze mooie kleren aangetrokken en wachtten het bezoek af in de zaal waar mijn schilderijen hingen. Op een grote tafel stonden glazen met wijn en sap gevuld en heerlijke zoete en hartige hapjes. Na geruime tijd hoorden we het naderen van voetstappen en ging de deur open en de nog jonge conservator Goncalo Cardoso gaf ons een teken met zijn duim dat hij blij was ……ik zag het niet, maar Angèle wel. Hij stelde mij voor aan de burgemeester van dit speciale gebied van Fatima en aan de man die aan het hoofd van het Sanctuarium staat en nog enkele notabelen. Goncalo fluisterde mij in het oor dat het important people waren. Ook zag ik tussen de mensen Ana Cristina Pereira die er voor gezorgd had dat mijn schilderijen ook in Oerem en Entroncamento geëxposeerd kunnen worden. Zij had een groepje om zich heen. Tot mijn grote verrassing zag ik ook mijn neef Joost en zijn lief Edith plotseling binnenkomen. Ze waren niet op de preview in Amsterdam geweest en wilden mij hier verrassen .

Goncalo Cardoso, sprak een inleidend woord, waarna Ton een klein klank concert gaf. Daarna kreeg ik het woord. In het Engels sprak ik het groepje toe. Deze tekst geef ik jullie aan het eind van de brief. Ik hoorde me zelf spreken en zag dat er zeer aandachtig geluisterd werd. Het voelde dat de aanwezigen mij in hun hart sloten. Na mijn inleiding liet Ton de klanken van de grote gong horen.
Iedereen zat roerloos te luisteren. Ze ademde de klanken met verwondering in. Tijdens de stilte die volgde dronken ze uit de kleurrijke energievelden van mijn schilderijen. Ze keken met verlangen. Hun harten openden zich en ik kon hen alles vertellen wat ik zo graag wilde vertellen. Ana Pereira werd niet moe van het vertalen. Ik voelde mij diep van binnen getroost en welkom en dankte Maria voor dit geschenk.

Ik voelde de steun van de schilden van de zonen van Jacob en tussen hen in dat van zijn ene dochter. Hun energievelden waren in een harmonische uitwisseling  met de overige schilderijen. Ook Helder Farinha kwam, die zo graag de schilderijen ook in de stad Tomar geëxposeerd zou willen zien en zich daarvoor inzet .

ik zag bezoekers in het gastenboek schrijven. Ze schreven in hun eigen taal. Later vertaalde Terese, de vrouw van de balie van het museum deze teksten voor mij , Het waren woorden van vreugde en dankbaarheid, dat ik met mijn schilderijen naar hun land gekomen was.

De volgende dag was het 10-10-2010. De dag waarop het grote kristal uit het Andes gebied dat ooit gecodeerd was met de hoogste kennis van het Atlantische rijk los zou komen van zijn omhulling, opdat de aarde en wij allen zich aan haar zouden kunnen voeden. De avond van de 9 voelde ik de aarde onder mijn voeten trillen alsof er een aardbeving gaande was. De volgende dag waren Sophia, Judith, Angèle, Ton en ik om tien over tien in de zaal van mijn schilderijen om daar in meditatie te gaan en ons te verbinden met het kristal uit de Atlantische tijd. Ton leidde ons in en had ook enkele klankschalen daarvoor meegenomen. Voor ons alle vijf werd het een intens rijke en voedende ervaring.

Daarna reed Ton terug naar zijn geliefde Carolina tot hij in de tweede avond van zijn lange rit weer bij haar was. Ook Sophia en Judith vertrokken. Angèle en ik bleven. We bezochten het sanctuarium op een moment dat een beeld van Maria in een processie werd rondgedragen. We stonden aan de rand van het grote plein en voelden een ontzagwekkende liefdesenergie over ons neerdalen. Tranen stroomden over onze wangen …..verrast en als genageld stonden we aan de grond. Voor mij was het de grootse energie van Maria en Angèle begreep hoe goddelijk de schepping van de mens is en zijn rol op aarde …..Eigenlijk heb ik nog geen woorden om te beschrijven wat er door ons heen ging, want nog zijn we er sprakeloos over  …….

We ervoeren het als een inwijding.

Die middag besloten we naar een grot in de buurt te gaan om in de aarde ons te verbinden met de Moeder en het kristal van Atlantisch.  Het was niet koud in de grot en ik voelde mij in het lichaam van de Moeder Godin …..zoals ik haar hier op aarde kan ervaren …..

Daarna reden we hoger het landschap in en kwamen in een gebied vol stenen. Het voelde aan als een magisch en mystiek gebied. Daar viel een bijzonder grote kei ons op die volgens mij een code zou kunnen bevatten, maar ik kon hem niet lezen. Het werd donker en we besloten een andere keer terug te komen.

De volgende dag haalde al vroeg Ana Cristina ons op voor een besperking van de tentoonstelling in de steden Oerem en Entroncamento. Ook Helder Farinha verscheen en bracht ons naar Tomar. Waar ik begreep dat het Conveto de Christo een optie zou kunnen zijn om mijn schilderijen te exposeren. De galerie waar ik zou exposeren was nu plotsklaps gesloten door het openbreken van de straat waar het aanlag en daardoor werd het voor mij niet mogelijk daar straks mijn schilderijen te exposeren. Mijn goddelijke begeleiders hadden een beter voorstel en wel de indrukwekkende de tempelierburcht; het  Conveto de Christo, dat daar hoog op de berg gelegen de hele omgeving domineert en waar je de hele geschiedenis van Portugal in steen kunt lezen. Een magistraal gebouw dat nu op de Wereld Erfgoedlijst van Unesco staat. Daar zouden mijn schilderijen een goede plek hebben. Een paar dagen later werden we hartelijk ontvangen door de directrice van dit monument en de president van Turismo cultural. Deze laatste gaf ons een boeiende rondleiding door het prachtige gebouw. Of de drie zalen straks vrij zijn in de tijd dat mijn schilderijen nog in Portugal zijn, krijg ik nog te horen.

Op 13–10–2010 de dag van het zonnewonder en de laatste verschijning van Maria waren Angèle en ik weer op het grote plein tegen de tijd dat het Maria beeld in een processie zou worden rondgedragen. In alle talen werd ze droevig toegezongen. Tot onze verassing voelden wij dit keer haar energie niet. We merkten dat de duizenden bedevaartgangers vervreemd waren van het besef dat ook in hen een goddelijke kracht aanwezig is, die alles vermag. Vol heimwee en tranen wuifden ze naar het beeld. Zij legden al hun verdriet en lijden aan de voeten van dit beeld. Wij begonnen dat zelfs fysiek te voelen. Tegen het einde van de processie stonden wij tot aan onze knieën in het verdriet.  Een misselijk gevoel kwam opzetten en we verlieten het plein.

Maria troostte ontegenzeggelijk hier iedereen. Zij geeft wat hij of zij kan ontvangen. Maar door het beperkende bewustzijn, zoals dat nog in velen van ons leeft, is ook zij beperkt in haar gaven. Ze had mij gevraagd haar te schilderen in al haar zijns aspecten. Ja, al die goddelijke aspecten die ook wij in ons hebben. Ze had, zo denk ik dit gevraagd in het verlangen om ons zelfvertrouwen en waardigheid daarmee te voeden. Het schilderij hangt vlak bij van het sanctuarium  …..er zijn reproducties van te koop ……o mogen we onze goddelijke roots weer voelen en van daaruit leven. Toen Maria in 1917 hier verscheen, deed ze een poging de mensheid te bewegen zich te corrigeren en in liefde en respect voor elkaar, de aarde en de hele schepping te leven. Ja dat eenieder dit met zijn eigen leven tot uitdrukking zouden brengen.

Op een middag besloten Angèle en ik weer naar de steen te gaan en hoorde ik een stem in mij spreken. Tijdens een l’Ouverture, zo verwacht kan ik beter met jullie delen wat ik toen begrepen heb, dan hier op dit schermpje. Na die ontmoeting met de steen wilden we vroeg naar bed om in stilte bij ons zelf te verwijlen. We logeerden ieder in een eigen hotel, niet ver van elkaar af. Ik had het geluk van een groot ligbad. Iedere dag lag ik er in.

De laatste dag toen ik alleen was, gebeurde het dat ik diep in de aarde wegzonk, dieper dan ik in de grot was geweest. Ik ontwaarde een groot kristal dat een krachtig wit Licht uitstraalde, zo krachtig dat ik er niet in kon kijken en dat mij omhulde.  Ik dacht dat ik het hart van de aarde zag en voelde hoe ik daarmee in een eenheid  ben. Vaag hoorde ik buiten mij de klok twaalf uur slaan…… waardoor ik weer in mijn gewone bewustzijn terug kwam …. waarmee ik stilletjes rond zwierf over de kleine paadjes met de olijfbomen, waar eens de drie herdertjes hun schapen hadden gehoed. Ik sprak daar met Maria.  Ons gesprek ging over het licht en haar schaduw. Zij liet me zien hoe die twee een eenheid vormen  ….zijn

Wij hebben die weken veel aan liefde ervaren van de Portugezen, die contact met ons maakten. Die zich inzetten om mijn werk in Portugal een plek te geven. Toch waren het niet alleen deze mensen, die ons leven daar gratie en plezier mee gaven. Wij ervoeren ook een Begeleiding vanuit de goddelijke Hiërarchie, die ons naar inzichten leidde en antwoord gaf op vragen die in ons leefden. Vaak was Ton die dagen hun woordvoerder. Waarschijnlijk zo denk ik nu, hebben we niet eens al hun handreikin gen opgemerkt.  Zo voelt het voor mij, nu ik dit voor jullie opschrijf. Voor nu wil ik jullie alvast meegeven dat deze reis ons op de drempel heeft gezet van een nog bewuster leven in de eenheid met al wat is en met een dieper inzicht voor bij het lezen en realiseren van onze blauwdruk.

_Thank you that I can speak some words to introduce my paintings for you.
I am sorry that I shall make mistakes in the language, but I hope you still will understand the essence of what I wish to say to you._

_May be by entrance this room you were touched by the light in the colors.
May be you know that once at any time the universe was in darkness, suddenly a Light appears in many colors and sounds were heard.
Light and sound are a unity.  Sound is the soul of the colors.
That is why I am so grateful to Ton Akkermans who gave you the experience of the sounds of the paintings._

It was the famous scientist Einstein who, in the most darkness time of Germany, saw that in the nucleus of every atom a sparkling Light is present. Let us be aware that we all bear a sparkling of Light in the atoms of our bodies.

_Our planet is nourished by a great cosmic energy field of Creation by a kind of an umbilical cord. By this umbilical cored our earth is nourished by the feminine aspects of God who give life to the planet.
Senhora Mary, the mother of our beloved Jezus Christ appeared here in the first world war. She had integrate all the divine feminine aspects in her self. That ‘s why she was able to give birth to Jezus Christ._

_For ages and ages there were leaders in the world, who had clouds in their minds. By their leadership the earth became in danger. The umbilical cord was damaged. Senhora Maria, who knows so well Gods holy dream with his creation of the earth, tried to inspirer the people to correct themselves.
It is a pity that it was a long way to understand that we had to change our life style. That we have to bear responsibility for Gods dream with the earth and with ourselves …. We, his children …._

But still in the last years the number that is necessary to make a big step in the evolution of mankind was there. Many people from over the world understand their responsibility for Life on earth, for the people and the animals and for all the beings who live on this planet. This consciousness in mankind gave power to the umbilical cord and so she became stronger and stronger. The feminine aspects of God could enter the earth with restored power. She split herself in six rivers of light which flows father into the earth and split there again and again to nourish the earth and all her beings.

You Portuguesa  people, you have a wonderful role in the world. Many times you forgot that, like every one in the world forgot sometimes the essence of a human being on earth. But fortunately in the last years when you started the revolucao dos Cravos  in my eyes you became an example for the world  in your effort to live the divine feminine aspects.

It was your King João IV, who already had understand that in his time, when he dedicated your country to Senhora Maria. Be aware she never stop loving you. She guides you together with this king, who is in heaven too. O beautiful people, I wish that my paintings may inspire you when you are tired or sad.