lieve mensen

Voorlopig zijn er in het eerste weekend van de maand geen l’Ouverture bijeenkomsten in mijn huis vanwege de expositie bij het Franciscaans Milieu project in Stoutenburg. Tot eind Oktober zijn daar 40 schilderijen van mij te zien. Schilderijen over onze moeder de aarde, de mens en het hemelse gezelschap dat ons omringt. Daar kun je de komende maanden de schilderijen zien en wandelen in de prachtige omgeving.

Het is niet alleen de expositie in Stoutenburg, die mijn aandacht vraagt, maar vooral de voorbereiding van mijn expositie in Parijs, die de 28e maart start in ‘La Galerie du Luxembourg’ van het stadhuis van het zesde arrondissement in Parijs en die zal duren tot 13 april aan de rue Bonaparte, een zijstraat van Boulevard Saint Germain, tegen over de kerk Saint Sulpice. De opening is op maandag om 18.00 uur, als het stadhuis sluit en duurt tot 20.30 uur.

Liberté, Egalité en Fraternité, zoals de Fransen zeggen en door de eeuwen heen in Frankrijk geleefd; vaak door enkelingen die vele anderen inspireerden. Zoals wij in onze tijd Abé Pierre konden zien, die het voor de armen opnam.

Het is nog maar slechts enkele weken geleden dat Parijs en de hele wereld werd opgeschrikt door een terroristische aanslag op het hoofdkantoor van het satirische Franse weekblad Charlie Hebdo, waarbij 12 mensen gedood werden. Ik hoop dat de bestuurders van Parijs en van het Franse land en ook van de landen er om heen. Ja, liefs iedereen en overal in de wereld, gaan beseffen dat er opnieuw nagedacht moet worden over Liberté, Egalité en Fraternité, waar deze waarden over gaan.

We zijn op tilt geraakt door onze verlangens naar Macht en rijkdom waardoor deze geestelijke waarden verloren zijn gegaan. Het zijn loze kreten geworden die onheil en leed veroorzaken en de arrogantie voedt.

Wanneer mijn kleine expositie in Parijs start is het 144 jaar geleden dat de ’commune van Parijs’ werd uitgeroepen. Parijs werd toen een vrij stad. En de hele wereld keek er naar. Slechts 30 dagen duurde deze vrijstaat. Zij eindigde in een voor die tijd ongekend bloedbad dat de regering en de bourgeoisie samen met de Pruisen veroorzaakten.

Duizenden inwoners van Parijs hadden gekozen om te leven in Liberté, Fraternité en Egalité. Zij riskeerden hun leven,toen ze dit verlangen uitdroegen.

In die dagen van de Commune was de kerk gescheiden van de staat. Vrouwen kregen kiesrecht en het zelfde salaris als de mannen. Schulden werden opgeheven. In het onderwijs kreeg ook de kunst meer aandacht.

Dit was niet van de ene dag op de andere gegaan. Voor de realisatie van deze droom die bij velen leefden, was lang daarvoor over nagedacht en aan gewerkt.

lieve lezer, ik moet mijn enthousiasme temperen als ik aan deze Commune-tijd denk. Daar sprak men openlijk over de ziel van Parijs en wilden ze haar beschermen en verdedigen tegen de daden van regering in Versaille en de Pruisen, wiens hulp daar was ingeroepen.Het was zo’n mooie droom, die zich begon te realiseren en nog in mij leeft.

o ... als die droom, dat bewustzijn had mogen blijven bestaan, hoe zou ons leven er dan hebben uitgezien. Overal in de wereld zie je pogingen van groepen mensen, die het weer proberen, die trachten te leven met deze waarden. In de straten van Parijs zag ik duizenden mensen die dit verlangen ook uitdroegen….en raakte ik er weer van overtuigd dat het merendeel van de mensheid in de richting loopt van een tijd, waarin deze waarden ooit door iedereen begrepen en geleefd zullen worden.

een lieve groet van unamore