Lieve minnaressen en minnaars van de schoonheid in ons leven

De komende l’Ouverture is weer geheel gewijd aan het proeven van die weergaloze schoonheid. Tevens geeft het mogelijkheden om aan de ronde tafel aan te schuiven voor een goed gesprek.
We leven in een heftige overgangstijd en dan is het fijn elkaar te kunnen inspireren en steunen in de weg die we gaan. Steeds meer feiten over leugens komen boven water. Klokkenluiders zijn op de vlucht of worden genegeerd. Toch groeit bij allen het inzicht over hoe we bedonderd kunnen worden en daarbij zien we onze bestuurders met de handen in het haar.

Ook gaan we merken dat met al die bezuinigen ook onze cultuur tot in zijn grondvesten toe wordt aangetast. Terwijl er destijds al sprake was dat het bestaansrecht voor zowel klankkunstenaars als beeldende kunstenaars zou worden ingeperkt, ging men gewoon door met bouwen. Want zo dacht en denkt men nog steeds dat de financiële crisis voorbij zal gaan. Ieder stad wil een mooi visite kaartje vandaar al prachtige bouwplannen. Helaas komen de zalen die er in de voorgaande jaren kwamen, nu bekaaid af nu de kunstenaars nauwelijks nog armslag hebben.

Mochten jullie hiervan nog niet doordrongen zijn, omdat het op alle mogelijke manieren nog wordt gecamoufleerd door een ronde van festivals en zo nog van alles meer, dan is het misschien goed om a.s. zondag om 13.uur op Ned. 2 een mooie film te zien over het einde van de Radio Kamer Filharmonie. Wellicht heb je er geen tijd voor, maar ik geef je graag hier ter plekke een statement van de componist Louis Andriessen.

Mij gaat het aan het hart dat zijn nieuwe werk dat op 4 November uitgevoerd wordt, daarna niet met het concertgebouworkest mee gaat op tournee naar Rusland, waar men ook zo verlangend is zijn werk te horen en uit te voeren. Wat Louis Andriessen overkomt, gebeurt met vele componisten. Wij krijgen hun werk nauwelijks of niet te horen.

De muziek van Louis Andriessen is niet zomaar muziek ... Zij reinigt en voedt de geest op een wijze, die we juist hard nodig hebben in deze tijd! Daarom zouden we het vaker moeten horen.

Het is als met een gedicht. Ook een gedicht kun je niet in een keer lezen, tot je nemen
Zo ook een schilderij, zelfs een film ... Ze hebben vele lagen.
En het vraagt tijd, en ruimte om daarin door te dringen.
Het wezen van de kunst gaat verloren als het als entertainment wordt beleefd.
Vanwege de nadruk op het consumeren omdat dat vooral de economie voedt, wordt het slecht vluchtig gezien of gehoord.

De komende l’Ouverture is daarom zo fijn, omdat je er zelf wat in kunt rond kijken en die schilderijen kunt uitzoeken, waar je wat mee hebt.

Het is zo belangrijk om ons te verdiepen in waar onze verlangens naar uit gaan en de tijdgeest te begrijpen. Onze tijd nu.
Het is in en in triest te zien dat het bestuur van ons land
vergeten is dat
vooral een kunstenaarsziel vrijheid nodig heeft,
omdat juist hij de tijdgeest kan aanvoelen.
Hij heeft ruimte nodig om zich te ontwikkelen
en zich te tonen.

Nu wordt een kunstenaar met nog meer kracht afhankelijk gemaakt van de krachten van commercie.
Gekooid wordt hij in het doorgeslagen kapitalistische systeem, waardoor ook het denken van de kunstenaar vergiftigd kan worden ... doordat hij commercieel moet denken ... als een ondernemer…..

Al die ambtenaren in ons land en in de landen rond ons moeten strepen in de uitgaven op bevel van een paar economen die de politici adviseren. Ze zijn als Eichmann op bevel bezig de mens op een trein te zetten voor een reis, die de mens zijn hoogste goed zal afnemen: zijn vrijheid, zijn talenten.

Zittend in die trein komt de vraag boven: In hoeverre leven we nog of zijn we misschien al dood? …..een vraag die op huiveringwekkende wijze uitgespeeld werd in een voorstelling van het Holland Festival en zo hoopvol eindigde met de vrouwelijke hoofdpersoon die ons voorhield dat we konden dromen en ook de kracht hebben om onze idealen te realiseren. Ze sprak zo mooi over de liefde, hoe die dat verlangen bij ons aanwakkert.

Circo Ambulante was een absurdistische stuk dat het Theatre of Nations uit Moskou speelde in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Op deze foto zie je dat de vrouw hier de rol van Don Quichotte overneemt, omdat volgens haar het de liefde is, die ons inspireert tot grote daden, die voor anderen volkomen waanzinnig lijken en waarvoor de mannen in die voorstelling krachtenloos waren geworden uit angst of gedood waren. Haar naam was Maria. Het was niet alleen een weerspiegeling van de huidige staat in Rusland, maar ook voor ons heel herkenbaar.

Het is de magie van de kunst, die ons op dat spoor kan zetten.
Evenals een verliefdheid.
Misschien is er geen groot verschil tussen die twee.
Laten we er van genieten.
Nu de zomer is gekomen.
Misschien ga je wel opreis en heb je straks wat vrije dagen …dan ik roep je toe
sla  je vleugels uit en heb lief!